#سحرگاه دهم رمضان ۱۴۴۶
بی تو ای جان جهان، جان و جهان را چه کنم؟
خود جهان می گذرد، ماندن جان را چه کنم؟

ماه شعبان و رجب، نم نم اشکی شد و رفت
خانه ابری ست خدایا! رمضان را چه کنم؟

شانه بر زلف دعا می زنم و می گریَم
موسی من! تو بگو روز و شبان را چه کنم؟

صاحب «حیّ علی»! لقمه نوری برسان
سحر از راه رسیده ست، اذان را چه کنم؟

کاشکی جرم عیان بودم و تقوای نهان
پیش تقوای عیان، جُرم نهان را چه کنم؟

کاش می شد که سبک تر شوم از سایه خویش
آفتابا! تو بگو خواب گران را چه کنم؟

زخم شمشیر اگر قوت سحرگاه من است
وقت افطار ولی زخم زبان را چه کنم؟

رنجه از طعنه پیران پریشان نشدم
با چهل چلّه جنون، پند جوان را چه کنم؟

غرقه موج رجز، گم شده بحر رَمَل
سینه خالی ز معانی ست، بیان را چه کنم؟